دندان پزشکان روکشهای ایمپلنت را در بالای ایمپلنت‌های دندانی قرار می دهند تا شبیه دندان‌های طبیعی شده و همان کارایی را داشته باشند. در حالی که روکش های ایمپلنت شبیه روکش های دندانی معمولی هستند، اما روکشهای ایمپلنت دندان کمی متفاوت است. روکشهای معمولی دندان توسط ساختار ریشه طبیعی دندان پشتیبانی می شوند. روکشهای ایمپلنت دندان آخرین مرحله از مراحل قرار دادن ایمپلنت دندان می باشد.
این روکش بر روی تکیه گاه ایمپلنت دندان (یک قطعه اتصال دهنده) قرار دارد تا دقیقاً مانند یک روکش معمولی بوده و مثل آن عمل کند. تکیه گاه توسط یک پیچ که از طریق یک سوراخ کوچک در داخل مرکز تکیه گاه حرکت می کند، در موقعیت خود نگه داشته می شود.
چرا روکشهای ایمپلنت دندان بسیار محبوب هستند؟
بسیاری از افرادی که نیاز به جایگزینی دندان یا به راه حل دیگری برای جایگزینی دندان از دست رفته خود دارند، هزینه روکش های ایمپلنت دندانی را بسیار گران دانسته و فکر می کنند که تفاوت زیادی با روکشهای معمولی دارند. گرچه روکشهای ایمپلنت دندان مطمئناً کمی گران تر از روکشهای معمولی هستند، اما در عوض قابل اعتماد، محکم و از نظر زیبایی قابل قبول هستند؛ طوری که اگر دوست یا آشنا به روکشهای ایمپلنت دندان شما نگاه کنند، تصوری از یک پروسه ترمیم دندانی انجام گرفته توسط شما نخوهند داشت!
بعلاوه، شما قادر خواهید بود بدون هیچ مشکلی غذاهای مورد علاقه خود را میل کنید. روکشهای ایمپلنت دندان، فارق از چسبناک بودن، داشتن بافت سفت و سخت و یا گرم و سرد بودن غذا، می توانند از طریق انواع مختلف مواد غذایی بطور کامل کار خود را انجام دهند.
چگونه روکشهای ایمپلنت دندان جایگذاری میشوند؟
دندانپزشک از قالب دندانها و فک تهیه شده شما استفاده کرده تا میزان بافت لثه، استخوان و فضای موجود برای ایمپلنت را اندازه گیری کند. با بی حس کردن ناحیه، دندانپزشک پروسه جراحی ایمپلنت را انجام می دهد. ایمپلنت مستقیماً وارد استخوان می شود. زمان خواهد برد تا ایمپلنت دندان بهبود یابد و با استخوان فک ادغام شود. این فرآیند با نام پیوند استخوانی شناخته می شود و می تواند بیش از شش ماه طول زمان ببرد.
برای جایگذاری جایی که دندان مصنوعی را در موقعیت خود نگه می دارد، ممکن است جراحی دوم لازم باشد. با دندانپزشک خود مشورت کنید تا مشخص گردد کدام روش ایمپلنت دندانی برای دهان و موقعیت شما ایده آل خواهد بود. روکش دندان در جای خود با ساروج دندانپزشکی دائمی پیوند خواهد خورد.
از ساروج دندانپزشکی دائمی برای اتصال روکش به تکیه گاه استفاده می شود. درواقع این همان ماده مورد نیاز برای روکش معمولی است. انجام شدن این فرآیند آسانتر از آن چیزی است که به نظر می رسد. چنین رویکردی احتمال رشد و تکثیر باکتری‌ها در زیر روکش ایمپلنت را کاهش می دهد. در روش جایگزین دیگر، روکش می تواند به جای ساروج با پیچ در جای خود باقی بماند.
انتخاب بین روکشهای ایمپلنت شده با پیچ و روکشهای ایمپلنت شده با ساروج دندانپزشکی
انتخاب بین روکشهای ایمپلنت شده با پیچ و روکشهای ایمپلنت شده با ساروج دندانپزشکی یک تصمیم پیچیده و کلی بوده که شامل بسیاری از نکات قابل توجه می باشد. در ادامه متن اجزای مهمی که در انتخاب روکش مناسب استفاده می شود، بررسی خواهد شد.
قابلیت بازیابی
روکشهای ایمپلنت شده با پیچ مزایا و نیز معایب خودش را دارد. مزیت اصلی قابلیت بازیابی آن است. روکش نه تنها قابل بازیابی است، بلکه در هنگام برداشتن روکش آسیبی وارد نمی شود. در صورت شل شدن یا شکستگی، می‌توان روکش را به راحتی جدا کرد. تمیز کردن، تعویض پیچ و ارزیابی بافت اطراف نیز امکان پذیر است. بسیاری از متخصصان دندانپزشکی تمیزکاری سالانه و تعویض پیچ ها را یک رویکرد محتاطانه می دانند. هر چه تعداد روکشهای ایمپلنت شده با پیچ بیشتر باشد، تمیز کردن و تعویض آن ها نیز اهمیت بیشتری می یابد. اکثر متخصصان دندانپزشکی معتقدند که تمیز کردن و تعویض روکشهای ایمپلنت شده با پیچ در دراز مدت، باعث حفظ ظاهر و کارایی بیشتر این روکش ها خواهد شد. برای بازیابی روکش یا تغییر پیچ، ترمیم دندانی برداشته شده، گلوله پنبه را برداشته و به پیچ دسترسی پیدا می شود. پس از به پایان رسیدن تمیزکاری یا تعویض، پیچ دوباره جایگذاری می‌گردد، گلوله پنبه جدیدی قرار داده می‌شود و از کامپوزیت یا اکریلیک برای بسته دهانه دندان استفاده می‌شود.
برای روکشهای ایمپلنت شده با ساروج دندانپزشکی، قابلیت بازیابی، ایراد عمده ای نخواهد بود. در صورت استفاده از ساروج دندانپزشکی مناسب، ممکن است روکش های ساروج شده بازیابی شوند. افزودن یک ژل محلول در آب به ساروج دندانپزشکی می تواند باعث بازیابی روکش شود. با این وجود، در حالی که روکش های ایمپلنت شده با ساروج دندانپزشکی قطعاً قابل بازیابی هستند، در صورت استفاده از ساروج دندانپزشکی های محکم، برداشتن روکش های ایمپلنت شده با ساروج دندانپزشکی می تواند اقدامی سخت باشد.
ماندگاری و مقاومت
فاکتورهای موثر بر ماندگاری و مقاومت روکشهای ایمپلنت شده با ساروج دندانپزشکی بر روی تکیه گاه های دندان طبیعی می توانند در مورد روکش های ساروج شده روی تکیه گاه های ایمپلنت نیز صدق کنند. ارتفاع تکیه گاه، درجه مخروطی شدن و سطح و زبری در ماندگاری و مقاومت یک روکش ساروج شده تأثیر می گذارد.
مخروطی ایده آل سطح مخالف در آماده سازی دندان های طبیعی شش درجه گزارش شده است. موازی بودن ایمپلنت ها تأثیر مستقیمی در مخروطی شدن پایه های آنها دارد. ایمپلنت هایی که موازی نیستند ممکن است نیاز به آماده سازی بیشتر و کاهش تدریجی پایه های شان باشد تا یک مسیر ایده‌آل برای قرار دادن پروتز فراهم گردد. تکیه گاه های بیش از حد کاهش یافته ممکن است فاقد ماندگاری کافی برای ترمیم ساروجی باشند و ممکن است پروتز روکش های ایمپلنت شده با پیچ را واجب کند. برای مقابله با این مسئله و افزایش ماندگاری برای یک روکش ساروج شده، ممکن است یک سطح پایه نامنظم و یا ساروج قوی تر مورد نیاز باشد.
ارتفاع تکیه گاه عامل مهمی برای ماندگاری و مقاومت مناسب روکش های ساروج شده است. دیواره های تکیه گاه بلندتر سطح بیشتری دارند و بنابراین از مقاومت بیشتری برخوردار می باشند. طول دیواره تکیه گاه نیز در مقاومت در برابر فشارهای وارده نقش مهمی دارد. برای جلوگیری از جابجایی ترمیم ساروج توسط فشارهای وارد شده، طول دیواره تکیه گاه باید به اندازه ای باشد که بتواند با قوس قالب ریزی تداخل ایجاد کند. تکیه گاه های سفارشی گزینه ای عالی برای اصلاح و ایجاد مقاومت و ماندگاری مناسب می باشند.
حداقل 5 میلی متر ارتفاع تکیه گاه برای نگهداری و مقاومت مناسب روکش های ایمپلنت شده با ساروج دندانپزشکی لازم خواهد بود. بنابراین، در شرایطی که فضای درون قوسی محدود شده، به یک تکیه گاه کوتاه تر از 5 میلی متر نیاز دارد، روکش های نگهدارنده پیچ مورد نیاز هستند.
مزیت اصلی روکش های ایمپلنت شده با ساروج دندانپزشکی، مشخصات پایین تر سیستم تکیه گاه است. این تکیه گاه ها یک مزیت قابل توجه برای کاربردهای آوردنچر دارند (آوردنچر نوعی دستگاه پروتز بوده که بالای ریشه های باقیمانده یا ایمپلنت سوار می شود. آوردنچر نوعی دست دندان یا فول دنچر است که در دهان بر روی تعدادی پایه قرار می گیرد. این پایه ها می توانند دندان های بیمار باشند که عصب کشی و کوتاه می شوند و یا ایمپلنت هایی که در فک بیمار قرار داده شده اند. قرار داشتن این پایه ها باعث می شود که دست دندان ثبات و کارایی بهتری پیدا کند. آوردنچر توسط بیمار قابل برداشتن و تمیز کردن می باشد، در حالی که پروتزهای ثابت این خصوصیت را ندارند. کارایی آوردنچر اگرچه بسیار بهتر از دست دندان معمولی است، اما در مقایسه با پروتزهای ثابت قدرت کمتری دارد. در عوض تعداد ایمپلنت ها و در نتیجه هزینه کمتری برای این درمان لازم است). ارتفاع پایین روکش های ایمپلنت شده با پیچ، فضای بیشتری برای دندان مصنوعی و نیز ضخامت اکریلیک بیشتری را فراهم می کند که برای استحکام ترمیم مورد نیاز خواهد بود.
کاهش استرس و فشار به استخوان و ایمپلنت
در ایمپلنتولوژی، کاهش استرس به استخوان و ایمپلنت از ویژگی های مطلوب است. این امر از طریق passive fit پروتز بر روی پایه های ایمپلنت بدست می آید. برای دستیابی به ترمیم روکش های ایمپلنت شده توسط پیچ با بیش از یک ایمپلنت، passive fit اگر غیرممکن نباشد، دشوارتر است. از ریخت افتادگی مواد تحت تأثیر، سنگ (چرم) دندان، مدل مومی و پیوسته ریزی همه از عوامل موثر در بروز این مشکل هستند. passive fit در ترمیم های ساروج شده به دلیل Die spacer آسان تر است. Die spacer تقریباً 40 میکرومتر فضای سیمانی ایجاد می کند که بدشکلی های آزمایشگاهی را جبران می کند و اجازه می دهد پیوسته ریزی منفعل تری انجام گیرد. اگر آزمایشگاه از فناوری CAD / CAM استفاده می کند، فضای ساروج را می توان بر اساس زیرسازی تنظیم کرد.
زیبایی شناسی
زیبایی شناسی عامل دیگری است که باید هنگام تصمیم گیری بین انتخاب روکش های ایمپلنت شده با پیچ و روکش های ایمپلنت شده با ساروج دندانپزشکی درنظر گرفته شود. در روکش های ایمپلنت شده با پیچ قدامی، ایمپلنت به صورت لینگوال قرار می گیرد تا امکان خروج پیچ از طریق ناحیه سینگولوم فراهم شود. قرار دادن ایمپلنت لینگوال همچنین منجر به ridge lap پروسلین می شود، که از نظر بهداشتی خطرناک است. روکش های ایمپلنت شده با ساروج دندانپزشکی قدامی در زیر اینسیزال دندان یا لبه تیز دندان های قدامی قرار می گیرد. سپس از یک تکیه گاه مسدود کننده استفاده می شود، که ridge lap را از بین می برد و یک نمای ظاهری طبیعی تر را ایجاد می کند.
در ترمیم های ایمپلنت شده با پیچ خلفی، حفره دسترسی از طریق مجرای مرکزی دندان مصنوعی ایجاد می شود. این نه تنها یک سازش در مقوله زیبایی شناسی است بلکه یک سازش اکلوزال نیز می باشد. بدیهی است که در ایمپلنت روکش های سیمانی، هیچ حفره ورودی ندارد. توزیع پیدا کردن نیروهای انسدادی در امتداد شیب محوری، همخوان با محور طولی دندان، راحت تر خواهد بود.
دهانه های پیچ ممکن است با انسداد محافظت شده متقابل یعنی انسداد مرکزی، انسداد اکتسابی و حرکات جانبی و بیرون زده تداخل داشته باشند. دهانه پیچ ممکن است بیش از 50٪ از سطح روکش را تشکیل دهد. روش های جدید برای مقابله با معضل جذاب بودن دهانه ورودی پیچ، شامل استفاده از پیچ های جانبی و تکیه گاه های زاویه دار شده می باشد. روکش طلا برای جنبه های داخلی روکش، کمک زیادی به زیبایی دندان می کند.
عوارض (h3)
روکش های ایمپلنت شده با پیچ عوارض بیشتری نسبت به و روکش های ایمپلنت شده با ساروج دندانپزشکی دارند. شکستگی مواد انسدادی ترمیم های ایمپلنت، به دلیل عدم رفع استرس پیوند پریودنتال و فشارهای وارده بالاتر، بیشتر از دندان های طبیعی اتفاق می افتد.
شکستگی پروسلین در ترمیم های روکش های ایمپلنت شده با پیچ به دلیل عدم پشتیبانی مواد در اطراف حفره دسترسی پیچ، زیاد اتفاق می افتد. ترمیم های ایمپلنت به دلیل ماهیت جویدن، بارگذاری دوره ای را تجربه کرده و در نتیجه، ترمیم های ایمپلنت شده با پیچ به مرور زمان شل شدن و شکستگی پیچ ها را درپی خواهد داشت. فراوانی این امر، یعنی شل شدن پیچ بین 10 تا 65 درصد موارد گزارش شده است. این امر عمدتا در نواحی خلفی با ترمیم های منفرد رخ می دهد. استفاده از گیرانداز با گشتاور توصیه شده این عارضه مصنوعی را کاهش خواهد داد.
هزینه
هزینه در این روش درمانی عامل مهمی برای درنظر گرفتن است. هزینه روکش های ایمپلنت شده با سیمان دندانپزشکی به دلیل هزینه های آزمایشگاهی کمتر و اجزای کمتر استفاده شده، بطور قابل توجهی کمتر است. برای ترمیم روکش های ایمپلنت شده با سیمان، تعداد جلسات درمانی کمتر و کوتاه تری لازم بوده که برای دندانپزشک نیز مقرون به صرفه تمام خواهد شد. ساخت روکش های موقت با ایمپلنت های سیمانی بسیار آسان تر از روکش های ایمپلنت شده با پیچ می باشد.
دسترس پذیری
دسترس پذیری یکی دیگر از نگرانی هاست. بازگردانی ترمیم ایمپلنت شده با پیچ در فردی با محدودیت فضا در قسمت خلفی دهان می تواند چالش برانگیز باشد. اتصال تکیه گاه ایمپلنت باید در فضای بین دندانی (فضای مثلثی شکلی که بین دندان های مجاور ایجاد می شود. این فضا به مناطق زیر محدود می شود: استخوان آلوئول در ناحیه طوق، مناطق تماس در سمت مقابل طوق، از طرفین به سطوح پروگزیمال دندان های مجاور) قرار بگیرد تا امکان ترمیم یک قطعه فراهم شود. در این شرایط ممکن است جایگذاری روکش های ایمپلنت شده با سیمان راحت تر باشد.
میزان موفقیت
موفقیت و ماندگاری طولانی مدت ایمپلنت های دندانی تا حد زیادی به نیرو و فشارهایی که به آنها وارد می شود و استرس ناشی از انتقال به رابط ایمپلنت-استخوان بستگی دارد. جلوگیری از حتی کوچک ترین حرکت تکیه گاه نسبت به ایمپلنت، مسئله اصلی روکش های ایمپلنت شده با پیچ و روکش های ایمپلنت شده با سیمان می باشد. اکثر طراحان ایمپلنت تکیه گاه های پیچی، روش های گشتاور، اندازه ایمپلنت و صفحه های ایمپلنت را بهبود بخشیده و مطابقت ایمپلنت با پایه را افزایش داده اند. این امر باعث می شود تا ایمپلنت حرکت کمتری داشته و ثبات بیشتری در هر دو روکش های ایمپلنت شده با پیچ و روکش های ایمپلنت شده با سیمان داشته باشد. تکیه گاه های ماشینکاری شده با تطبیق متناسب، بسیاری از آزمون و خطا ها را در پروتز ایمپلنت کاهش داده است. با این پیشرفت ها، ملاحظات پروتزی و زیبایی شناسی پروسه، تعیین کننده اصلی استفاده از انواع روکش ها است.
در برنامه های درمانی با ایمپلنت، باید روش هایی در نظر گرفته شود که اضافه بار بیومکانیکی استخوان را که از پروتز ایمپلنت-استخوان پشتیبانی می‌کند، برطرف کند. هنگامی که یک برنامه درمانی مناسب تنظیم شد، ایجاد انسداد هماهنگ در پروتز عامل مهمی در کنترل فشارهای وارده بیش از حد می باشد.
مراقبت از روکشهای ایمپلنت دندان
لبه های روکش های ایمپلنت دندان دقیقاً زیر خط لثه ها حرکت می کنند. به منظور حفظ ترمیم و بافت مجاور به شکل مطلوب، بیماران باید بهداشت دهان و دندان را در خانه رعایت کنند. بیماران باید نخ دندان کشیده، مسواک زده و حداقل هر شش ماه یکبار به دندانپزشک مراجعه کنند.
واترجت دندان به تمیز نگه داشتن فضای دهان و جلوگیری از رشد و تکثیر باکتری ها کمک می کند. واترجت دندان وسیله ای برای مراقبت خانگی دندان ها بوده که در آن آب پر فشار به وسیله نازلی رون حفره دهان پاشیده می‌شود تا پلاک های دندانی و باقیمانده غذا در میان دندان را پاک کند. در مورد مراقبت از روکش های ایمپلنت دندان خود نگران نباشید. درطی پروسه درمانی، دستورالعمل های مورد نیاز را دریافت خواهید کرد. روکش های ایمپلنت دندان به احتمال زیاد تا چند دهه برایتان دوام خواهند آورد.
با این حال، با گذشت این دوره از زمان، این احتمال وجود دارد که روکش های ایمپلنت دندان نیاز به جایگزینی داشته باشند. در برخی موارد، افراد برای باقی عمر خود از روکش های ایمپلنت کاربردی و زیبای خود بدون نیاز به جایگزینی لذت خواهند برد.
